Οπισθόφυλλο
1930, ένα χωριό σε ένα νησί του Αιγαίου. 1999, μια γειτονιά στην Αθήνα. Η Διαμάντω, η Αμαλία με την Αντιγόνη και η Φιλιώ. Τρεις γενιές γυναικών με «πρέπει» επιτακτικά και «θέλω» αδιάλλακτα. Πόσο απρόβλεπτη μπορεί να γίνει τελικά η ζωή;
Τα Χριστούγεννα του 1 930 ο αταίριαστος γάμος της Διαμάντως και του Θωμά θα αποδειχθεί μοιραίος για τις επόμενες γενιές. Οι δύο κόρες τους μεγάλωσαν μαθαίνοντας να μισούν η μία την άλλη, ανίκανες να εντοπίσουν την αιτία, ανίκανες να αντισταθούν στη μία και μοναδική αλήθεια. ..Τόσα και τόσα χρόνια τα ίδια συναισθήματα, οι ίδια σκέψεις.
Το καλοκαίρι του 1999 η Φιλιώ ανακαλύπτει τυχαία ένα φάκελο που της ανατρέπει όλα όσα είχε ως τώρα δεδομένα. Πρέπει να μάθει την αλήθεια, να επιστρέψει εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, να πιάσει την άκρη του νήματος και α ξετυλίξει την οικογενειακή της ιστορία.
Μια ιστορία για τη λύτρωση που μπορεί να δώσει στη ζωή μας ένα νέο ξεκίνημα…
Αποσπάσματα
«Αποχαιρέτησαν η μία την άλλη στην αμμουδιά. Λίγο πριν ανέβει στην προβλήτα για να μπει στο καράβι, η Τζωρτζίνα έσκυψε και πήρε λίγη άμμο. Την έβαλε στη χούφτα της Φιλιώς. «Κράτα την, αν μπορείς… Μπορείς; Έτσι είναι η ζωή. Φεύγει, γλιστράει μέσα από τα χέρια σου! Μην ανησυχείς για τις μέρες που πέρασαν. Είναι άμμος πεσμένη στα πόδια σου! Να ανησυχείς μονάχα μη δεν ανακαλύψεις τα κοχύλια που κρύβονται στην παλάμη σου…»
«Μύρισε! Σου αρέσει το άρωμά μου; Το πήρα από τη Βουλγαρία που είχα πάει τις προάλλες με τον Τάκη. Φτιάχνεται από ροδοπέταλα. Ένας τόνος ροδοπέταλα για να μαζέψουν ένα κιλό άρωμα! Σπατάλη! Ματαιοδοξία! Μέσα στη ζωή και αυτό! Τι να πεις; Και ξέρεις, χιλιάδες εργάτες σηκώνονται από το χάραμα για αν πετύχουν τη δροσοσταλίδα πάνω στα τριαντάφυλλα! Αλλιώς χαμένος κόπος! Αυτό λέω και εγώ. ..Χαμένος κόπος να ζεις αν δεν μπορείς να ξυπνήσεις πρωί να δεις τη δροσοσταλίδα πάνω στα ροδοπέταλα. Ήθελα να ήξερα τι μας κρατάει κοιμισμένους μια ζωή;…»
Κριτικές
Γράφει ο Πάνος Τουρλής , βιβλιοκριτικός. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την κριτική πατώντας εδώ.
Ενδιαφέρον, Συναρπαστικό, Ανατρεπτικό, Διδακτικό, Γρήγορο, Πλούσια πλοκή
Η «Σιωπή του ποταμού» είναι ένα λυρικό, υπέροχο μυθιστόρημα για τρεις διαφορετικές γενιές γυναικών που αλληλεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζουν η μία το μέλλον της άλλης, διαφοροποιώντας και το μέλλον τους. Από το 1930 και έναν αταίριαστο γάμο φτάνουμε στο 1999 και στον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας, που εντοπίζει κάτι στρεβλό, κάτι αταίριαστο με το παρελθόν της. Η κυρία Μαρία Χίου είναι η νέα μου ανακάλυψη και χαίρομαι πολύ που την εντόπισα! Το βιβλίο της είναι ένα υπέροχο, καλογραμμένο, λυρικό, συναισθηματικό, αληθινό, άμεσο, καίριο, ειλικρινές, πολυπρόσωπο μυθιστόρημα με άψογο χειρισμό της κεντρικής ιδέας, πολλά πρόσωπα και άψογη εξύφανση των συνεκτικών δεσμών μεταξύ τους που δεν ήθελα να το τελειώσω.
Γράφει η Ευρυδίκη Αμανατίδου, συγγραφέας. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την κριτική πατώντας εδώ.
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η γραφή της Μαρίας Χίου κι αυτό όχι μόνο για τον τρόπο που έπλασε τον μύθο της, αλλά και γιατί ανέδειξε την πραγματική τέχνη του να γράφεις, το να μπορείς δηλαδή να κατανοήσεις και να μεταφέρεις ατόφιο τον ψυχισμό των ηρώων σου, κάνοντάς τους υπαρκτές φιγούρες. Γιατί η ζωή δεν είναι σαν μυθιστόρημα, αλλά το μυθιστόρημα είναι η ίδια η ζωή.
Μη μπορώντας να αντισταθώ στη μαγεία των λέξεων και σκέψεων που ρέουν μέσα στη “σιωπή του ποταμού”, παραθέτω ένα σύντομο κομμάτι, από τα πολλά που με εντυπωσίασαν, μερικές προτάσεις σαν απόσταγμα σοφίας.
Οι άνθρωποι περνούσαν και ξαναπερνούσαν το ρυάκι και τίποτα δεν τους χώριζε πια! Νεράκι γάργαρο, δροσιστικό. Και το ποτάμι ήταν πια μακριά, είχε χαθεί ολόκληρο στη θάλασσα. Θυσιάστηκε για χάρη τους, γέμισε με αμαρτίες, κακίες, μυστικά, μολύνθηκε τόσο που σκέφτηκε να φύγει από κείνα τα μέρη! Ποιος να το κατηγορήσει; Χρόνια και χρόνια ξέπλενε την ανοησία τους!
